مسافر

به یاد او؛

ساعت سه ی شبی بارانی، صدای باران تمام خستگی راهم را پـــآک می کند و از تو رو برمی گردانم، تا در آغوشِ جنسِ خانه ات زندگی کنم. شوق و باور و جسارتم را لمس میکنی و منم که به روح تو بوسه میزنم و به ستاره ها گوش میدهم: ‘دخترکِ صورتی پوشِ توی چشمهای او، از راه دوری آمده و خودش را و طلاییِ توِ نگاهش را بارها آزموده تا به این اعتماد و امان، به این بزرگی، به این توانگری، تا به این خانه رسیده...’

دل خوش ام 

و این، تمام چیزی ست که باید...

خدایا شکر.