يكشنبه, ۲۰ اسفند ۱۳۹۶، ۱۱:۲۳ ب.ظ
امانت
روشنی ها را خاموش میکنم. با تو به تماشای آسمان شهر می نشینم و به احترام اینهمه شکوه و زیبایی سکوت میکنم. تو امانت منی هنوز، در آغوش میفشارمت و به فردا می روم.
۹۶/۱۲/۲۰
مسافر
هیچ لحظه ای عادی نیست، هیچ پلک برهم زدنی نیست که تو در آن جاری نباشی؛